کد مطلب:27784 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:266
امام علیه السلام، نام های دیگری نیز دارد كه در لابه لای متون تاریخی و حدیثی همین فصل خواهد آمد. 25. علل الشرائع - به نقل از فاطمه بنت اسد -: من به درون كعبه رفتم و از میوه ها و روزی های بهشتی خوردم. پس چون خواستم بیرون بیایم، كسی مرا ندا داد: ای فاطمه! او را «علی» بنام كه او علی (بلند مرتبه) است و خداوندِ علیّ اعلی می فرماید: «نامش را از نام خود برگرفته ام و به ادب خود، تربیتش كرده ام و بر دشواری های دانشم آگاهش كرده ام. اوست كه بت ها را در خانه ام می شكند، و اوست كه بر بام خانه ام اذان می گوید و مرا تقدیس و تمجید می كند. پس خوشا به سعادت كسی كه دوستش بدارد و اطاعتش كند، و وای بر كسی كه سرپیچی اش كند و دشمنش بدارد!».[4]. 26. ینابیع المودّة - به نقل از عباس بن عبدالمطّلب -: هنگامی كه فاطمه بنت اسد، علی را به دنیا آورد، او را به نام پدرش «اسد» نامید؛ ولی ابوطالب به این، راضی نشد و گفت: بیا تا شبی از كوه ابوقبیس بالا رویم و آفریدگار آسمان را بخوانیم، شاید كه ما را به نام او آگاه كند. پس شب هنگام، بیرون آمدند و از كوه ابوقبیس بالا رفتند و خدای متعال را خواندند و ابوطالب این شعر را سرود: ای پروردگارِ شب تیره و صبح روشن درخشنده! حكم قطعی ات را برایمان بیان كن كه این پسر را چه بنامیم. پس آوایی از آسمان آمد و ابوطالب، سرش را بالا كرد كه ناگاه، لوحی همچون زمرّد سبز دید كه چهار سطر در آن نوشته شده بود. آن را با دستانش گرفت و محكم به سینه اش چسبانْد. در آن چنین نوشته بود: به فرزندی پاكیزه، اختصاص یافته اید پاك و شریف و پسندیده. و نامش از جانب [خدای] قاهر و والا «علی» است، برگرفته از «علی». پس ابوطالب بسیار شادمان شد و برای خدای تبارك و تعالی به سجده افتاد و ده شتر، عقیقه كرد. آن لوح، به كعبه آویخته بود و بنی هاشم به آن بر قریش افتخار می كرد تا آن كه در جنگ حجاج و ابن زبیر ناپدید شد.[5]. 27. امام زین العابدین علیه السلام: روزی پیامبر خدا نشسته بود و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام هم نزدش بودند. پیامبرصلی الله علیه وآله فرمود: «سوگند به كسی كه مرا بشارت دهنده به حق برانگیخت، نزد خدای عز و جل، آفریده ای از ما محبوب تر و گرامی تر بر روی زمین نیست. خدای تبارك و تعالی، نام مرا از نام های خود مشتق كرد كه او محمود است و من محمّدم و برای تو نیز - ای علی! - نامی از نام های خود برگرفت كه او علیّ اعلی است و تو علی هستی».[6]. 28. امام علی علیه السلام: نام من در انجیل، «الیاء» و در تورات، «بری ء» و در زبور، «أریّ» و نزد هندوان، «كبكر» و پیش رومیان، «بطریسا» و نزد پارسیان، «جبتر» و پیش تركان، «بثیر» و نزد زنگیان، «حیتر» و پیش كاهنان، «بوی ء» و نزد حبشیان، «بثریك» و نزد مادرم، «حیدرة» و پیش دایه ام، «میمون» و نزد عرب، «علیّ» و پیش ارامنه، «فریق» و نزد پدرم، «ظهیر» است.[7]. 29. پیامبر خداصلی الله علیه وآله: هنگامی كه قیامت می شود، علی بن ابی طالب علیه السلام را با هفت نام، ندا می دهند: ای صدّیق! ای دال (راهنما)! ای عابد! ای هادی! ای مهدی! ای فتی (جوانمرد)! ای علی! تو و پیروانت بی محاسبه وارد بهشت شوید.[8]. 30. شرح نهج البلاغة: نخستین نامی كه مادرش [فاطمه بنت اسد] او را بدان نامید، «حَیدَرَة» بود كه با نام پدر وی، اسد بن هاشم، مناسبت داشت (حیدره و اسد، هر دو به معنای شیرند). پس پدرش [ابوطالب] آن را تغییر داد و وی را علی نامید. و گفته شده كه حیدره، نامی بود كه قریش او را بدان خواندند. و گفته نخست، صحیح است و گزارش نبرد او با مَرحَب بر آن دلالت دارد، در آن جا كه مرحب رجز خواند و گفت: من كسی هستم كه مادرم مرا «مرحب» نامید. و علی علیه السلام پاسخ داد: من كسی هستم كه مادرم مرا «حیدره» نامید.[9].
هنگامی كه امام علیه السلام متولّد شد، مادرش فاطمه بنت اسد، از سر خجسته داشتن نام پدرش (اسد)، او را «حیدرة»[1] نامید.[2] سپس او و ابو طالب، به الهام الهی توافق كردند كه وی را «علی» بنامند.[3].